Spanje

Als Adrian met Jan Neurdenburg in Barcelona was, bezochten ze Bodega Bohemia waar tweederangs zangers de gelegenheid kregen om op te treden. Om in dit kleine theatertje te mogen zingen moest je een dikke huid hebben, omdat de bezoekers allerlei denigrerende opmerkingen maakten en deze vorm van scanderen één van de attracties werd.

Mari Alda die bij de ingang kaartjes verkocht was een van deze artiesten en in tegenstelling tot andere zangers die zich soms als een vrouw verkleedden, bleef Mari Alda zichzelf en droeg een muisgrijs en vormeloos mantelpak met sokjes. Helaas heeft het theater de deuren moeten sluiten en is er alleen een you tube film overgebleven waarin Mari Alda haar lied ten gehore brengt.

Adrian Stahlecker heeft haar in 1963 geportretteerd en heeft in zijn autobiografie een stuk over haar geschreven. Het is niet de muisachtige en weinig vrouwelijke kleding en de wijze waarop Mari Alda aan haar einde kwam die de beschouwer een triest gevoel geven, maar de blik in de door Stahlecker weergegeven ogen is dermate indringend dat deze nog lang in de herinnering blijft. De kans om te mogen optreden en het karige applaus dat dit opriep, zal haar een gevoel van eigenwaarde bezorgd hebben waardoor ze geen behoefte had aan enige vorm van glamour. Hoe wrang was het dat ze om ergens anders op te treden op verzoek van de opdrachtgevers zich moest verkleden in een dunne jurk, hierdoor kou vatte en dientengevolge overleed.

Adrian schreef hier het volgende over. 

Mari Alda, een zangeres uit Barcelona in haar nadagen

uit: Adrian Stahlecker, Schilderswijk en Society, blz. 143-144

In Barcelona bevond zich dicht bij het Barrio Chino op de hoek van de Calle Conde Asalto en Calle Lancaster, Bodega Bohemia. Het cabarettheatertje was in 1920 gesticht en sindsdien niet veranderd. Langs een bar aan de straatzijde kwam men in een zaaltje met houten tafeltjes en caféstoelen. Aan het einde bevond zich een klein toneeltje met een piano en een ombouw waarop vazen vol pluimen en pauwenveren stonden. De bezoekers van het Café Cantate kwamen er niet om van de muziek te genieten, maar om te lachen, want alle bizarre, vals zingende artiesten die er optraden waren op leeftijd en leken zo uit een Fellini-film gestapt te zijn.

De befaamde Franse revuester Mistinguett was dol op Barcelona. In haar memoires Toute ma Vie schrijft ze enthousiast over het amusement in de stad en nadat ze was gestopt met optreden, bezocht ze regelmatig Bodega Bohemia. Ze was niet de enige beroemdheid die tijdens een verblijf in Barcelona het absurde schouwspel ging aanschouwen. Schrijver Marsillach schrijft in zijn boek Tan Leo’s tan cerca (zo ver, zo dichtbij) over een bezoek dat Jean Cocteau in de jaren vijftig aan het cabaret bracht. De dichter had er met zijn minnaar, de mooie, jonge, Franse acteur Jean Marais naar toe willen gaan. Hij belde naar Parijs en vertelde Marais enthousiast over La Bohemia en dat hij hem na zijn komst het cabaret wilde laten zien. Marais had echter een panische angst voor het fysieke verval en zag van de reis naar Barcelona af. Eigenlijk was het een wreed schouwspel omdat de optredende artiesten voortdurend werden beledigd, uitgejoeld en uitgelachen. Maar de meesten waren over het algemeen goed van de tongriem gesneden en wisten het publiek van repliek te dienen, waardoor ze dikwijls de lachers op hun hand kregen.

Zo was er de oude revueartiest El Grand Gilbert, in zijn gloriejaren een gevierde revuester, maar nu een schaduw van zichzelf. Hij droeg een gitzwart pruikje met een scheiding in het midden, dat soms in het vuur van zijn optreden op zijn gladde kale schedel verschoof en naar één kant overhing. Zijn repertoire bestond onder andere uit een duet van Maurice Chevalier en Mistinguett, waarbij hij beide stemmen trachtte te imiteren. Voor de act van Mistinguett rolde hij zijn broek tot boven de knie op, waardoor zijn sokophouders en spataderen zichtbaar werden. Hij bediende zich van twee enorme waaiers van struisvogelveren, waarvan hij de ene achter zijn hoofd hield en de andere tegen zijn achterste. Het publiek lag dubbel van het lachen.

Dan was er de hysterische soprano fantasista die nooit met de bezoekers sprak, maar tijdens de optredens van andere artiesten met een zware hoornen leesbril muziekpartituren zat te bestuderen. Er ontstond altijd grote hilariteit als ze opkwam en een stuk uit Madame Butterfly ten gehore bracht. Om een hoge noot te kunnen halen, zakte ze dan door haar knieën en kwam al zingend omhoog, waarbij ze zo vreselijk krijste dat het publiek mee gilde. Haar grootste succesnummer was echter Mon Homme, dat ze zong met een rode zakdoek om haar nek geknoopt. Tijdens het nummer maakte ze hem los om er verleidelijk mee over de hoofden van de mannelijke bezoekers te aaien. Als ze het publiek haar magere benen toonde door haar rok met vele petticoats op te trekken, kon ze altijd op een fluitconcert rekenen.

Maar een van de grootste sterren van het cabaret was Mari Alda, een magere vrouw van in de vijftig met hangborsten. Haar grauwe gezicht voorzien van en prominente neus was omlijst met een peper-en-zoutkleur sluik kapsel met een pony. En profile leek ze op Laurence Olivier als Richard III. Ze droeg altijd vaalgrijze jurken tot over de knie waaronder een bloot dik en een dun been tevoorschijn kwam met aan de voeten sokjes en te ruime sandalen. Als ze zong, klonk het monotoon. Het leek wel of ze gedrogeerd was, want haar teksten waren nauwelijks te volgen. Ze bediende zich ook van een internationaal repertoire door Piafs La Vie en Rose in het Frans te ‘vertolken’ en Cole Porter’s Night and Day in een vreemd soort Engels. Ze liet zich graag aan tafel uitnodigen, waar ze in plaats van een drankje altijd om een sandwich vroeg. Totdat er een dag kwam dat ze op het idee kwam als een zeer bescheiden entraineuse om thee te vragen. Ze kreeg dan een klein kopje met heet water waarin een stukje citroen dreef. Van de provisie die ze van de barman ontving, wist ze, zoals later bleek, nog een redelijk kapitaaltje bij elkaar te sparen.